Boa teczowy

"Wielkość
Zazwyczaj nie przekraczają 2 metrów. Za największy uznaje się podgatunek brazylijski. Najmniejsze osobniki, mierzące powyżej metra należą do osobników z wybrzeża Gujany Francuskiej należące do końca nie określonego podgatunku. Drugi popularny podgatunek kolumbijski osiąga 150 - 180 cm.
Długość życia
Przy dobrej opiece dożywają nawet do 20 lat (rekord 27 lat), ale średni czas przeżycia w naszych terrariach to około 12 - 15 lat.
Wygląd
Ciało masywne. ale szczupłe (dorosłe osobniki nie przekraczają wagi 4,5 kg) z trójkątną w zarysie, dobrze wyodrębnioną głową,. Wzdłuż dolnej wargi słabo widoczne drobne jamki na ich dnie znajdują się termoreceptory, dzięki którym "tęczówki" odnajdują swą ciepłokrwistą ofiarę nawet w całkowitej ciemności. Ciało boa tęczowego pokrywają gładkie łuski. Jest to szczuplejszy wąż w porównaniu do np. boa dusiciela, którego osobniki porównywalnej wielkości są nawet 3 razy cięższe. Ubarwienie zależne jest od podgatunku. Zaobserwowano, że nocą podczas aktywności "tęczówki" są jaśniejsze i są bardziej "tęczowe", w ciągu dnia i po zapaleniu światła nocą ciemnieją
Podgatunki
Wyróżniono 9 podgatunków (choć niektórzy opisują ich 10). Różnią się od siebie znacznie ubarwieniem, występowaniem, układem i wielkością łusek i w niewielkim stopniu wielkością. (patrz załączony klucz)."

ANERYTHRISTIC

Mutaja barwna charakteryzująca się : ciemny wzór ciała ze zróżnicowanym deseniem zazwyczaj w kolorze szarym będący konsekwencją zaburzonej syntezy erytryny ( czerwony pigment ) natomiast produkcja ksantytny ( żółty pigment ) jest tylko częściowo blokowana czego konsekwencją jest żółty nalot na szarym tle u dorosłych osobników. Prace selekcyjne prowadzą do uzyskania osobników bez żółtego pigmentu. Mutacja Anerythristic często nazywana jest „black albino” – czarny albinos jako jest przeciwieństwem osobników amelanistycznych.
W połączeniu anery x normal w pierwszym pokoleniu F1 uzyskamy wszystkie osobniki wyglądające normalne będące heterozygotami na tą cechę natomiast w pokoleniu F2 krzyżując heterozygota x heterozygota otrzymany rozkład 75% normalnych oraz 25% anery. Wszystki normalne osobniki będą 66% het. na anery.

ARABESQUE

Mutacja barwna oraz wzoru charakteryzująca się : siodła na grzbiecie są ciemne, wąskie tworzące długie elipsy lub prostokąty. Plamy w postacie trójkątów na boku węża zlewają się w pasy o różnej długości. Wzór ogona składa się z prostokącików natomiast na głowie centralnie występuje charakterystyczna ciemne linia oraz brewki nad oczami. Boa prezentujące tą mutację barwną/wzoru są zazwyczaj ciemny deseń wzoru oraz są mocna nakrapiane.
Arabesque jako cecha dominacyjna dziedziczy się w następujący sposób : w połączeniu arabesque x normal otrzymamy w pokoleniu F1 – 50% arabesque oraz 50% normalnych (nie sa to heterozygoty ), arabesque x arabesque 75% arabesque oraz 25% normalnych…

HOG-ISLAND

Jest jednym z mniejszych przedstawicieli swoje gatunku. Przeciętnie dorasta do 160-200cm długości . Naturalny hypomelanistyczny boa ,charakteryzujący się mocno zredukowanym kolorem czarnym. Na bardzo jasnym tle , umieszczone są siodła praktycznie nie odróżniające się od reszty deseniu. Pochodzi z wyspy Cayos Cochinous . Prawdopodobnie jest populacją nie występującą w naturalnym środowisku. Nasze Hogi pochodzą z Białorusi jak również z Holandii , Niemiec i USA.

HYPOMELANISTIC

Mutacja barwna charakteryzująca się : reduckją czarnego pigmentu (melanina). Deseń boa jest zazwyczaj brązowy, jasno brązowy z ciemniejszym wzorem również w odcieniach brązu, żółci. Fenotypową cechą odróżniającą Hypo od Pastel jest zredukowany wzór, podłużne elipsy na ogonie węża oraz brązowe zabarwienie z czarnymi obwódkami. Nie jest to 100% cecha różniąca te dwie odmiany barwne ale jest to bardzo dobry wskaźnik.
Hypomelanizm dziedziczy się tak samo jak arabesque. Krzyżując Hypo x normal połowa miotu w pierwszym pokoleniu F1 będzie normalna natomiast druga połowa będzie Hypo. Hypo x Hypo daje wynik 75% Hypo 25% normal.

PASTEL

Mutacja barwna charakteryzująca się: Fenotypowo ciężko jednoznacznie zdefiniować jak powinien wyglądać Pastel ale najczęściej przyjmowany wzorzec określany jest następująco : wzór oraz deseń ciała są jasnobrązowe przy czym deseń ciała jest znacznie jaśniejszy. Odmiana Pastel jest mutacja barwną którą można określić jako naturalny hypomelanizm ze względu na zredukowaną ilość ciemnego pigmentu (melanina).
Pastel jest cecha poligeniczną wiec nie moża przewidzieć jaki będzie wynik krzyżowania Pastel x Pastel czy Pastel x normal w pierwszym pokoleniu – F1. Można przyjąć stwierdzenie że lącząc 2 ladne boa bedącymi Pastel otrzymany ładny miot Pastel o zróżnicowanym nasileniu cechy ale nie ma tu reguły. W połaczeniu Pastel x normal w pokoleniu F1 możemy uzyskać wszystkie normalne osobniki, pośrednie albo pastel. Selekcja jest podstawą tworzenia ładnych węży które z pokolenia na pokolenia uzyskują nasilenie pewnych określonych cech.

Waz Smugowy (Pantheorophis Alleghaniensis)

W przeszłości klasyfikowany jako podgatunek P. obsoletus pod nazwą P. obsoletus quadrivittatus = Elaphe obsoleta quadrivittata. Podgatunków obecnie nie wyróżnia się. Populacja z południowej Florydy była w przeszłości opisywana jako E. obsoleta rossalleni. Badania genetyczne nie potwierdziły wystarczającej odrębności, uzasadniającej wyodrębnianie jej jako podgatunku.
Jego najbliższym krewnym jest P. spiloides.


Wielkość:

Duży. Osiąga 150-190 cm, wyjątkowo nawet ponad 220 cm i waży 500-1600 g. Obie płcie osiągają podobne rozmiary. Mocnej budowy ciała, ale nie sprawia wrażenia przesadnie masywnego.

Zasięg:

Południowy wschód Stanów Zjednoczonych. Karolina Północna, Karolina Południowa, Georgia, Floryda.

Zamieszkiwany biotop:

Najbardziej wilgociolubny spośród wszystkich Pantherophis sp. Preferuje siedliska wilgotne, wręcz w pobliżu wody. Najczęściej można spotkać go w lasach, ale nie stroni od ich obrzeży, pól uprawnych, zabudowań, a nawet mokradeł. Doskonale wspina się na drzewa, bywał znajdowany na wysokości kilkunastu metrów nad ziemią.

Zachowanie:

Aktywny głównie w dzień, choć może polować także w nocy, szczególnie podczas lata. Poluje aktywnie, zarówno na ziemi jak i na drzewach, unika otwartych przestrzeni, najłatwiej napotkać go w terenie wśród krzewów, u podnóża drzew, a nawet w trzcinowiskach. Nie waha się wchodzić do wody i sprawnie pływa. Wiosną i jesienią spędza sporo czasu na wygrzewaniu się na słońcu. Młode, odmiennie ubarwione niż dorosłe, są wężami naziemnymi, spotyka się je pod kamieniami, w norach gryzoni, pod zwalonymi pniami drzew czy w stosach drewna.

Zaniepokojony błyskawicznie ucieka, może uciekać na drzewa lub do wody. Schwytany broni się przyjmując postawę obronną, strasząc otwartym pyskiem i kąsając. Potrafi być zaciekły, ale szybko się uspokaja.

W terrarium jest średnio aktywnym gatunkiem. Często chwile krótkotrwałej aktywności przeplatane są długimi okresami spokoju. W młodości skryty. Młode osobniki są nerwowe, mogą gryźć i próbować uciekać przy próbach schwytania ale dość łatwo się oswajają. Starsze węże tego gatunku są spokojne i zwykle nie sprawiają problemów w obsłudze.

Sporo czasu spędza na półkach czy gałęziach a także - w odróżnieniu od swych bliskich krewnych - regularnie korzysta z basenu. Potrafi spędzić w wodzie nawet kilka dni pod rząd.

Terrarium i warunki hodowli:

Łatwy w hodowli, dobry dla początkujących. Wymaga jednak dość dużego terrarium. Dla przeciętnej wielkości osobnika lub dwóch wystarczy pomieszczenie o wymiarach 100x50x80cm, ale wyrośnięte okazy mogą potrzebować zwiększenia tych wymiarów nawet do 140x60x100cm.
Terrarium może być półwilgotne, z podłożem z torfu, włókna kokosowego czy próchna drzewnego, ale należy pamiętać, że nie może być to terrarium tropikalne! Intensywne zraszanie jest zbędne, wystarczy po prostu okresowe zwilżanie podłoża. Można również hodować ten gatunek w terrariach suchych, z podłożem z trocin lub nawet ręczników papierowych (dla młodych osobników). W obu wypadkach niezbędny jest basen o wymiarach umożliwiających swobodne zanurzenie się węża, oraz wilgotna kryjówka, wypełniona torfowcem, torfem lub pociętą w drobną kostkę gąbką, stale wilgotnymi. U węży smugowych utrzymywanych bez dostępu do wody stosunkowo łatwo dochodzi do problemów z wylinką.

W pomieszczeniu muszą znajdować się kryjówki (np. domki, doniczki, rury PCV), gałęzie do wspinaczki. Pożądane są półki i kryjówki umieszczone na wysokości, jak na przykład budki lęgowe dla ptaków. Węże te są dość silne, więc wszystkie cięższe elementy wyposażenia muszą być stabilnie zamocowane.

Temperaturę utrzymujemy na poziomie 23-27°C, z jednym cieplejszym miejscem o temperaturze nawet 30°C - jest to wąż nieco bardziej ciepłolubny. W nocy temperatura może spaść nawet do 20-24°C, ale temperatura na wyspie ciepła musi być utrzymywana, w innym wypadku mogą wystąpić problemy trawienne, wymioty, anoreksja.

Jeśli dostęp światła do terrarium jest dobry, jego doświetlanie jest zbędne. Jeśli jest ono wymagane, np. w drewnianych terrariach, używamy słabych świetlówek. Unikamy silnego oświetlenia i dogrzewania terrarium żarówkami o wysokiej mocy, nie stosujemy też kamieni grzewczych nagrzewających się zwykle do zbyt wysokiej temperatury, mogących wręcz poparzyć zwierzę. Najlepszym źródłem ciepła dla tych węży będą kable grzewcze lub maty, o mocy dopasowanej do potrzeb. UV jest oczywiście niepotrzebne.

Żywienie:

W naturze młode żywią się płazami, głównie świeżo przeobrażonymi żabami. Dorosłe zaś zjadają ssaki, stosunkowo często także ptaki i ich jaja. Większe czy aktywnie broniące się ofiary są duszone przed połknięciem. W hodowli zjada martwe gryzonie i - jako opcjonalny dodatek - niewielkie ptaki, a także świeżo złożone ptasie jaja. Optymalna wielkość pokarmu to 1,5 średnicy węża w najgrubszym jego miejscu. Dorosłe osobniki karmimy co 10-14 dni, młode nawet dwa razy w tygodniu. Należy do węży żarłocznych i niewybrednych pokarmowo. Młode osobniki rzadko sprawiają kłopoty przy karmieniu, zwykle akceptują zabite noworodki mysie od pierwszego posiłku.
Jako pokarm stosujemy jedynie zwierzęta pochodzące z hodowli i prawidłowo karmione. Dodawanie witamin i wapnia jest wówczas zbędne, a mogłoby nawet okazać się szkodliwe.
Węże te chwytają pokarm bardzo agresywnie. Przy nieostrożnym karmieniu mogą miast pokarmu chwycić opiekuna za palce, mogą też zranić się pęsetą, którą podawany jest pokarm, a nawet uderzyć w ścianę czy element wystroju terrarium. Zdecydowanie konieczne jest osobne karmienie każdego osobnika, jeśli w terrarium utrzymujemy ich razem dwa lub więcej. Pożądane jest przyuczenie zwierząt do jedzenia z tacki położonej na dnie terrarium, a nie pęsety.

Zimowanie:

W naturze osobniki zamieszkujące Florydę są w zasadzie aktywne cały rok, z ewentualnym lekkim spadkiem aktywności zimą, te z północnych krańców zasięgu przechodzą krótki, najwyżej dziesięciotygodniowy okres spoczynku. W hodowli zimowanie nie jest bezwzględnie konieczne, węże smugowe z powodzeniem są rozmnażane z pominięciem jakiegokolwiek spoczynku. Często wystarczy też obniżenie temperatury do 20-22°C na 4-6 tygodni w grudniu/styczniu i zaciemnienie terrarium.
Jeśli zdecydujemy się zimować ten gatunek, to należy pamiętać że nie wiemy z jakich dokładnie rejonów wywodzą się linie tego gatunku prowadzone w niewoli. Jeśli zaś spróbujemy zimować węża z Florydy w zbyt niskiej temperaturze (np. 5°C) to skończyć się to może jego śmiercią!

Zimujemy osobniki dorosłe, co najmniej trzyletnie, przez 6-8 tygodni - najlepiej w grudniu i styczniu. Na 3 tygodnie przed planowanym term

WĄŻ JUNGLECORN

samiec, ok 90 cm.

Nadaje się na pierwszego węża, jest żarłoczny (karmiony żywymi gryzoniami).

Hodowla tak samo jak zbożowych i popularnych lampropetisów

Wąż łagodny spokojnie daje sie brac na ręce

Zdjęcia real foto

Nie wymaga żadnych dokumentów ani rejestracji (nie jest chroniony).

Gatunek dopuszczony do obrotu w Polsce, zapewniam bezpieczny i humanitarny transport

Wąż koralowy

Jest to gatunek węża z rodziny zdradnicowatych (Elapidea). Owy wąż żyje w USA i Meksyku na teranech stepowych oraz w suchych, widnych lasach. Czasem jest spotykany w pobliżu strumienie, a niekiedy tekże w strefach podmiejskich. Osiąga długość okolo 0,7 metra od 1 metra. Jego ubarwienie jest bajecznie kolorowe: czarno-czerwone pasy rozdzielone wąskimi kanarkowo-żółtymi paskami

Tak jak inne koralówki prowadzi skryty tryb życia. Niekiedy spotykany na powierzchni, zwłaszcza w godzinach porannych. Ma dość szybkie ruchy. Niepokojona unosi ogon zagięty nieco końcem i stale usiłuje kąsać. Jad ma bardzo silny, zdarzają się również wypadki śmiertelne wśród ludzi.

Warto wspomnieć, że Koralowy arlekin ma uzębinie typu Proteroglypha, oznacza to, że węże mają parzyste zęby jadowe z podłużnie przebiegającą głęboką rynienką (albo cześciowo kanalikiem), zęby są osadzone nieruchomo w przedniej części szczęki górnej, co stanowi wyższy stopień aparatu jadowego. Wszystkie węże mające ten typ są jadowite.
Do przekazania trucizny wstraczy płytkie uderzenie końcem pyska. Do tej grupy zalicza się zdradnicowate (Elapidea) i węże morskie (Hydrophiidea)

Pyton siatkowany (Python reticulatus Schneider, 1801)

Siatkowane pytony mają jeden z największych zasięgów występowania ze wszystkich znanych światu pytonów. Zamieszkują rozległy obszar Południowo-Wschodniej Azji, na który składa się Półwysep Malajski, Borneo, Jawa, Sumatra, Timor, Ceram oraz Filipiny.
Wspaniale przystosowały się do życia w środowisku człowieka, osiedlając się na obszarach rolniczych, a nawet w miastach. Są drapieżnikami o szerokich preferencjach pokarmowych zdolne pochłonąć każdy niemalże pokarm, od myszy począwszy, poprzez ptaki, koty, psy aż po ssaki kopytne. Generalnie jadają wszystko co są w stanie połknąć, zwierzęta zimnokrwiste takie jak płazy i ryby w to włączając.

Wygląd
Zewnętrznie pytony siatkowane są podobne do innych gatunków dużych pytonów. Są dłuższe, a także smuklejsze niż pytony tygrysie (Python molurus ssp.) czy pytony skalne (Python sebae). Mają też inny pokrój ciała niż pytony królewskie (Python regius) czy krwiste (Python curtus kompleks). Wzór na ciele to forma ukształtowanego diamentu na grzbiecie pytona, która to graniczy z kolorem czarnym i żółtym. Każda taka plama jest łączona z białym kolorem po każdej stronie pytona. Wzór ten podobny jest do sieci, stąd też nazwa pyton siatkowy. Dzikie wzory siatkowanych pytonów rozciągają się od niebieskiego, poprzez szary lub srebrny, aż po brązowy.

Pytony siatkowane w niewoli
Siatkowe pytony są niewymagającymi podopiecznymi i mają niemalże te same wymagania jak większość innych boa i pytonów. Większość dorosłych osobników może komfortowo być utrzymywanych w zbiornikach 250x100x60. Najważniejsze jest zachowanie zdrowego, czystego środowiska w zbiorniku pytona. Temperatura oraz wilgotność są najważniejszymi parametrami. Gradient temperatury między 26°C a 32°C wydaje się optymalny, przy wilgotności na poziomie 70-80%. Zbiornik można ogrzewać żarówkami, promiennikami ceramicznymi, matami grzejnymi czy kablami grzejnymi. Sposób i metoda nie jest ważna tak długo jak osiągamy w zbiorniku odpowiednią temperaturę. Dla pytona siatkowanego wilgotność powietrza w zbiorniku na poziomie 70% zapewnia prawidłowe zrzucenie wylinki i takowa zapewnia im najlepsze samopoczucie. Ostatnie 14 lat w światowej terrarystyce to okres regularnej hodowli pytonów siatkowanych w niewoli. Przed tym okresem pytonom siatkowanym przypisano cechy agresywnego, niezrównoważonego wielkiego dusiciela. Opinia powstała w oparciu o dziko odłowione wielkie okazy. Te zwierzęta miały nieprzyjemne usposobienie, ich obsługa często była istnym koszmarem.


Albino Tiger i Super Tiger het. albino

Albino Tiger
W 1992 roku , "wyprodukowany" w niewoli został pierwszy "Tiger Retic" , stał się niezwykle atrakcyjnym wężem ze wspaniałym spokojnym charakterem, burząc całkowicie mityczny obraz siatkowanego potwora z jakim do tej pory ludzie byli zaznajomieni.
Popularność jaką osiągnął TIGER RETIC przeszła wszelkie wyobrażenia, coraz większa ilość terrarystów zaczęła zwracać uwagę na ten niesamowity, inteligentny gatunek pytona. Tym samym siatkowe pytony hodowane na dużą skalę, pod względem charakteru stały się podobne do pytonów birmańskich, odpowiednio wczesne i częste podnoszenie sprawia, iż stają się uległe, spokojne a obecność człowieka nie zmusza ich do natychmiastowego ataku. Dziko złapane siatkowane pytony tak jak i dziko chwytane birmańczyki są oczywiście bardzo agresywne.

Wielkość
To zdecydowanie najdłuższy z węży o najwiekszym potencjale wzrostu. Dociera z największą regularnością do rozmiarów przekraczających 6 m długości, pozostawiając południo-amerykańskiego krewniaka Anakondę zieloną (Eunectes murinus) daleko z tyłu. Na terenie USA, gdzie gatunek ten stał się najpopularnieszym wielkim dusicielem, jest wiele okazów mierzących ponad 6,5m długości. Na wielkość dorosłych osobników wpływ mają, zarówno czynniki genetyczne jak i środowiskowe. Węże pochodzące od wielkich rodziców mają większy potencjał by stać się wielkimi jak te pochodzące od mniejszych rodziców. Węże wyhodowane z populacji o mniejszej-średniej wielkości będą mniejsze, jak te wyhodowane z populacji o wielkich -średnich rozmiarach. Węże żyjące w optymalnych warunkach środowiskowych z obfitą dostępnością karmy także będą większe, niż te żyjące poniżej optymalnych warunków. Fizycznie i behawioralnie dziki siatkowany pyton jest produktem brutalnego doboru naturalnego, cechy które nam pokazuje są rysami życia jakie wiedzie w naturalnym środowisku. Muszą skorzystać z jedzenia kiedy jest dostępne i radzić sobie w sytuacji gdy go nie ma. Pojmane siatkowane pytony, jak i te urodzone w niewoli, przyjmą pokarm o każdym czasie. Pytony te są zdolne do przetwarzania niewiarygodnie dużej ilości pożywienia, co kończy się wręcz wybuchowym tempem wzrostu. Sytuacja, w której 70 cm pytonik staje się 3 m pytonem przed pierwszymi urodzinami w optymalnych warunkach jest niczym szczególnym. Potencjał wzrostu jest ogromny, ale nie oznacza iż każdy egzemplarz będzie tak szybko się rozwijał. Ostatnie lata to także dostępność populacji, gdzie średnia wielkość jest sporo mniejsza jak populacji do których jesteśmy przyzwyczajeni. Populacja z Indonezyjskich wysp Jampea i Kayuadi nie przekracza 3m długości. Dość często ciężarne samice mierzą niecałe 2 metry i ważą jakieś 2.5 - 4 kg. Są efektem doboru naturalnego w ich szczególnym środowisku i nie posiadają takiego potencjału wzrostu, jak pytony z innych populacji. Mniejsze pytony siatkowane stają się niezwykle atrakcyjne i popularne, popyt na terenie USA jest ogromny. Pytony siatkowe to nie węże dla każdego, podobnie jak nie każdy pies nadaję się dla każdego. Wszystkie wielkie dusiciele na czele z pytonem siatkowanym powinny być trzymane przez osoby, które są w stanie zapewnić im miejsce, pokarm i właściwą opiekę.

Pytony te są także obecnie dostępne we wspaniałych formach barwnych.
Najbardziej popularne formy to: Tiger, Super Tiger, Albino Tiger, Albino Super tiger, Callco, Callco Tiger, Striped, Pateernless, Axantic, Hypomelanistic, Granit, Yellow Head , Albino Yellow Head. Średnia wielkość noworodków to 60-70cm długości , średnia wielkość samic to 5,-5,5m i więcej, samce najczęściej docierają pod 5 metrów długości.

Oświetlenie
Cykl dobowy powinien wynosić 12h. Powinno się używać niezbyt intensywnego, stonowanego światła, zbyt ostre i jasne bardzo stresuje tego wielkiego nocnego łowcę.

Terrarium
Duże osobniki przetrzymujemy w zbiornikach o minimalnych wymiarach 180x90x50 cm lub większych budowanych samodzielnie dla samic oraz 150x70x50 cm dla samców.
Większość dorosłych osobników może komfortowo być utrzymywanych w zbiornikach o wymiarach 250x100x60cm.
Powinno być bardzo solidne ze względu na rozmiar i siłę węża, a jednocześnie bardzo proste, gazety lub trociny jako podłoże jest najtańsze, najbardziej sterylne oraz wyjątkowo łatwe do czyszczenia, a pytony siatkowane produkują ogromne ilości nieczystości przy swym wielkim apetycie. Konieczny jest także pojemnik z czystą wodą, pytony te piją bardzo dużo wody, konieczna jest im do produkcji sporej ilości kwasów trawiennych. Wszelkiego rodzaju dodatki, jak kryjówki, gałązki, konarki, roślinki zdadzą egzamin przez pierwsze 2-3 miesiące, później w miarę wzrostu masy wszystko pyton zniszczy.

Dieta
Opiera się ona na wszystkim co pyton jest w stanie zjeść. Powinien dostawać dorosłe myszy za młodu, poprzez chomiki, szczury, świnki morskie, króliki, kury itd. Dieta powinna być obfita, pozostawienie stale niedokarmionego pytona siatkowanego jeszcze bardziej nasila jego potencjalną agresję. Specyfika tego gatunku wymaga wielkiej ilości gryzoni oraz innych ssaków, większej niż potencjalny chętny hodowli tego pytona jest w stanie sobie wyobrazić. Pyton siatkowany generuje sporo kosztów na które składa się ogrzanie potężnych zbiorników, jak i zabezpieczenia odpowiedniej ilości pożywienia. Warto zwrócić na to uwagę przed zakupem.

Dymorfizm płciowy
Samice są masywniejsze, znacznie większe od samców. Posiadają także krótszy ogon i mniejsze pazury odbytowe.

Rozmnażanie

Klucie

Dojrzałość płciową osiągają w wieku od 18 miesięcy do 4 lat. Gody odbywają się od listopada do marca. Zalecane jest w tym okresie ograniczenie karmienia, jak i lekkie obniżenie temperatury związane ze skróceniem cyklu dobowego o 2-3h. Do rozrodu dopuszczamy tylko osobniki silne, zdrowe o odpowiedniej wielkości samice ponad 3m, samce około 2m. Samica w okresie ciąży trwającym nawet 88 dni nie pobiera pokarmu. Przy sprzyjających warunkach w terrarium pozwalamy samicy na wysiadywanie jaj. W innych przypadkach przenosimy do inkubatora. Liczebność jaj sięgać może 100szt. Optymalna temperatura inkubacji jaj wynosi 31-32°C. Młode pytoniki siatkowe mierzą w granicach 70cm , po pierwszej wylince są w stanie przyjmować samodzielnie pokarm na który składać się mogą dorosłe myszy. Początkowo bywają jak wszystkie noworodki stosunkowo kąśliwe. Młode rosną w gigantycznym tempie.

Uwagi końcowe
Pyton siatkowany jest bez wątpienia królem w królestwie dusicieli i węży. Ich wielkość i siła jest imponująca, a urok, piękno i jego majestat niezrównany w świecie wielkich dusicieli. Nie jest jednak wężem dla każdego, bywa czasem nieobliczalny przy masie 100kg jest kilkakrotnie silniejszy od przeciętnego dorosłego zdrowego człowieka. Stanowi realne zagrożenia dla zdrowia i życia, ale tylko w przypadku nieostrożnej i lekkomyślnej obsługi dużych osobników. To wąż któremu należy się respekt i szacunek, a obecny strach wyostrza tylko naszą uwagę przy obsłudze. Pełna ufność pytonowi bywa zgubna, czasem i tragiczna w skutkach. Zawsze i wszędzie pyton siatkowany pozostaje dzikim myśliwym zabijającym już dziesiątki milionów lat. Wielkich okazów nie powinno się obsługiwać samemu, asysta przynajmniej jednej osoby jest konieczna. AFH (American Federation of Herpetoculturists) zaleca by do obsługi (przeniesienia) osobników powyżej 3 metrów, na każdy metr węża przypadła jedna dorosła i silna osoba. Jeśli potencjalny hodowca jest gotowy na największego z największych, posiadającego największą odpowiedź karmienia ze wszystkich węży, na sprytnego wręcz inteligentnego, ciekawskiego, aktywnego, czujnego dusiciela o potencjalnie imponujących rozmiarach to pyton siatkowany jest tym czego szuka. Przygoda jaką jest obcowanie z tymi pytonami, jest wprost nie do opisania, emocje z nim związane wspaniałe, gatunek niezwykle ciekawy, niesamowity i godny ponad wszelką wątpliwość uwagi.

Wąż zbożowy (Pantherophis guttatus Baird & Girard 1853)

Synonimy
Elaphe guttata Linnaeus, 1766

Wielkość
Osiąga niewielkie rozmiary, zazwyczaj 130 cm (do 180 cm).

Długość życia
Przy dobrych warunkach hodowli dożywają nawet kilkunastu lat (do 21 lat).

Wygląd
Barwa podstawowa jest rozmaita od białej przez szarą po ceglasto czerwoną. Na grzbiecie i bokach ciała ciągną się ciemne czerwonawe plamy czarno obrzeżone. Od tego schematu istnieje wiele odchyleń. Łuski brzuszne posiadają kratkowany wzór przypominający szachownicę. Kolorystyka jego ciała jest barwna i wzorzysta do tego stopnia, że trudno znaleźć dwa identyczne osobniki i to być może zadecydowało o jego popularności wśród miłośników tych gadów. Znane są osobniki pozbawione tego wzoru, plamy zlewają się w pasy ciągnące się całego ciała lub tylko na pewnym jego odcinku. Odmiany albinotyczne znane są w hodowli od wielu już lat. Jest to jeden z węży, który posiada dużą ilość odmian barwnych uzyskaną poprzez kojarzenie osobników o wybranych cechach ubarwienia. Dzięki analizie tych cech i ich dziedziczeniu dość dobrze "rozpracowano" genetykę węży.

Podgatunki
Zawirowania wokół podgatunków tego węża są od lat przyczyna wielu sporów i dyskusji akademickich, które na szczęście nie rzutują negatywnie na naszą hodowle tego węża. Obecnie w obrębie tego gatunku nie wyróżnia się podgatunków. Historycznie wyróżniano kilka, różniących się ubarwieniem, budową ciała i obszarem występowania podgatunków i wszystkie z nich miały udział w hodowli:


* Elaphe guttata emoryi - wąż preriowy
uznawany obecnie za odrębny gatunek Panterophis (Elaphe) emoryi
Od południowej Nebraski po północny Meksyk, mniejszy wąż o bardziej krępym ciele, podstawowe tło ziemisto szare, plamy brązowe, szare, ciemnooliwkowe. Cały wąż wydaje się być "wypłowiały".

* Panterophis guttatus meahllmorum wyodrębniony w 1994 przez Schmit`a i wsp. uznawany przez niektórych za odmianę lokalną wcześniejszego (pod)gatunku

* Panterophis guttatus rosacea
Bagienne tereny Florydy, ciemne kolory są u niego znacznie zredukowane. Podstawowa barwa jest czerwono pomarańczowa i takież są plamy. Pozbawiony jest natomiast najczęściej wzoru szachownicy na brzusznych łuskach. Obecnie uznawany za lokalną formę P. guttatus.



Występowanie
Zamieszkuje tereny Stanów Zjednoczonych Ameryki. Od Florydy po stany północne - Luizjanę, Kolorado. Występuje na tych terenach do 1850 m n.p.m.